“Hoi Jacco, gaat het wel?” hoor ik een mij bekende stem vragen. Het is Diana de dochter van onze beste vriendin, zij werkt bij de Albert Heijn waar ik nu boodschappen probeer te doen. Ik sta al een tijdje bij de aardappelen, want daar lopen nu geen mensen. Het is vreselijk druk met mensen die inkopen doen voor de Kerst. Normaal gesproken probeer ik de tijden te vermijden waar het heel druk is in de winkel, maar nu zo vlak voor Kerst is er geen rustig moment.

Nee, het gaat helemaal niet goed met me. Ik probeer een paniekaanval te onderdrukken door op een rustige plek te gaan staan en mij op Jinke mijn hulphond te concentreren. Mijn manier van boodschappen doen komt erop neer dat ik een gangpad bekijk, staan er te veel mensen loop ik naar een ander gangpad, ik voel me niet prettig en niet veilig tussen veel mensen, zodoende loop ik vele malen de winkel op en neer om al mijn boodschappen te pakken. Van mijn boodschappenlijstje streep ik iedere keer iets weg als ik deze heb gepakt en nu hoef ik er nog maar drie artikelen en dan ben ik klaar en kan ik naar huis.

“Moet ik de rest even voor je gaan halen?” vraagt Diana. Een heel aantrekkelijk aanbod, maar ik sla deze resoluut af. Ik moet en zal zelf mijn boodschappen doen, iets wat ik vanaf het begin dat ik ziek thuis kwam te zitten heb gedaan. Eerst onder dwang van mijn vrouw, want anders kwam ik nooit meer buiten en nu vind ik dat ik dit zelf moet blijven doen. Met Jinke is dit een stuk makkelijker geworden, want ik ben in de winkel meer met haar bezig dan met de mensen om mij heen. Nu met de chaos aan mensen in de winkel krijg ik het niet voor elkaar mijzelf af te sluiten voor wat er om mij heen gebeurd.

In de mensenmassa ontstaat een opening en ik zie mijn kans schoon om de drie laatste boodschappen te pakken. Met trillende handen hang ik mijn scanner in het rek en begin met afrekenen. “Pincode onjuist” verschijnt er tweemaal in het schermpje. @#%$*& denk ik. Mijn brein draait overuren en ik baal van mijzelf. Ik wil nogmaals de code invoeren en kom er dan gelukkig op tijd achter dat ik niet de juiste pas gebruik. Het spaart me weer het aanvragen van een nieuwe pas uit, maar mijn hoofd.

Diana spreekt mij nog even aan en zegt me dat als ik de komende dagen nog boodschappen moet , ik dat voor openingstijd van de winkel mag doen, ik hoef haar alleen maar te Appen. Ze wil zelfs, als ik een lijstje aan haar door geef, de boodschappen al voor mij pakken, zodat ik het alleen maar hoef af te rekenen. Wat een ontzettend lief gebaar, maar ik weet dat ik er geen gebruik van hoef te maken, alles voor de kerst is nu in huis en mochten we toch wat vergeten zijn, dan gaat mijn vrouw dat even halen. Ik geef Diana een dikke knuffel en wens haar hele fijne kerstdagen.

Als ik naar huis loop voel ik dat ik helemaal leeg ben. Mijn ogen willen tijdens het lopen dichtvallen en mijn benen voelen als pap, zo moe ben ik. Thuis aangekomen snel de boodschappen ingeruimd, vele spullen niet op de juiste plek, dus dat wordt een hele uitdaging voor mijn vrouw om ze te vinden als ze ze nodig heeft.  Het interesseert me niet zoveel, want ik moet nu snel even gaan liggen  en mijn ogen sluiten voor ik terplekke instort.

Diana je bent een lieverd!

blog brein buddyhond kerst ptsd ptss