In 2013 was ik werkzaam als verkeerssurveillant bij de verkeerspolitie in Rotterdam, het werk wat deze afdeling in die tijd voornamelijk deed, bestond uit het behandelen van alle aanrijdingen met zwaar lichamelijk letsel en alle dodelijke aanrijdingen in onze regio. Ons werkgebied strekte zich uit van Hoek van Holland tot Zevenhuizen en van de Ouddorp tot Ridderkerk en alle plaatsen die daar tussen lagen. Naast deze aanrijdingen deden we ook nog ander werk, zoals het verkeersbegeleidingen van voetbalteam, -supporters, het koninklijk huis. We leverden motorrijders voor grote verkeerscontroles, deden onopvallende surveillances met de videoauto en eigenlijk alles wat met verkeer te maken had.

Vanaf 2008 reed ik meerdere malen op een dag naar aanrijdingen om te bepalen of het letsel wat bij een aanrijding was opgelopen meer dan zes weken hersteltijd zou hebben, want was dat het geval dan was het wettelijke een zware aanrijding en maakte wij het proces-verbaal op. In vijf jaar tijd resulteerde dat voor mij persoonlijk in tientallen dodelijke slachtoffers en ontelbare zwaargewonden die op mijn netvlies waren gekomen.

In 2010 begon ik steeds minder goed in mijn vel te zitten. Het werk wat ik altijd met veel plezier en passie had gedaan ging me tegen staan. Thuis ik werd steeds stiller en begon steeds minder dingen leuk te vinden, het waren de eerste signalen dat er wat met me aan de hand was. Alles deed ik eraan om maar niet mee te hoeven naar verjaardagen of feestjes. Leuke dingen met mijn gezin doen deed ik ook niet meer. Ik kreeg steeds meer last van hoofdpijn en meldde mij steeds vaker ziek. Als ik op mijn werk was liet ik niets merken en bleef mij gedragen als een clown, want zwakte tonen kon gevoelsmatig niet. Op de afdeling heerste een machocultuur waar niet makkelijk over gevoelens gepraat kon worden. Deed je dit toch dan kreeg je de opmerking “Je kunt beter dameskapper worden” naar je hoofd geslingerd en dus hield je je gevoelens maar voor je.

Slapen deed ik niet of nauwelijks. Hazenslaapjes van hoogstens twee uur en als ik wel sliep zag ik alleen maar de meest gruwelijke beelden van slachtoffers waar ik tijdens mijn werk bij was geweest.

Rond die tijd ging ik steeds meer zoeken naar ander werk, weg van de politie. Het besef dat alle zwaar gewonden en dodelijke slachtoffers uit mijn dromen hier de aanleiding voor waren had ik toen nog niet, ik wilde gewoon weg. Er waren steeds weer nieuwe vacatures die mijn aandacht trokken, zo wilde ik weer buschauffeur worden, iets wat ik zes jaar voor mijn carrière bij de politie ook al had gedaan. Het kwam zelfs tot een sollicitatiegesprek maar het ketste af op het loon, ik ging er teveel in salaris op achter uit. Hierna werd zoeken naar iets wat ik zou kunnen doen een obsessie voor me. Rijinstructeur, vertegenwoordiger, een eigen belwinkel beginnen, een camping starten, de beveiliging in en ik heb zelfs nog naar treinmachinist gekeken. Mijn vrouw Sandra werd er eerst gek van, maar kreeg door als ze zei: “Ja, dat moet je gaan doen”, ik het alweer snel voor gezien hield en opzoek ging naar weer wat anders. Rusteloos, gespannen en depressief werd ik ervan, uiteindelijk was er voor mij nog maar één oplossing en dat was gewoon maar weggaan. Weg van alles waar ik van hield en weg van de baan die ooit mijn droombaan was, in de hoop dat ik ergens opnieuw zou kunnen starten. Ik heb het plan nooit uit durven voeren.

In maart 2013, ik had me voor de zoveelste keer depressief verstopt in de tuin, weg van de drukte van mijn gezin en met mijn hoofd vol met chaotische gedachten, toen Sandra me vertelde dat ze voor mij een afspraak bij de huisarts had gemaakt. Sandra maakte zich al een tijd ernstige zorgen om me en wat ben ik nu blij dat ze dit heeft gedaan zonder mij medeweten. Het kon zo niet langer en er moest iets gebeuren. De volgende ochtend stortte ik bij de huisarts in toen ik onder woorden moest brengen wat er in mijn hoofd afspeelde. Deze afspraak bij de huisarts zou het begin betekenen van de zwartste periode uit mijn leven, een leven met PTSS.

hulpverleners politie ptsd ptss