Fijn die herinneringen uit het verleden op Facebook. Vandaag werd ik weer herinnerd aan een domme en impulsieve actie van mij, precies een jaar geleden!
Alle PTSS-ers die ik de afgelopen vijf jaar ben tegen gekomen zijn allemaal dezelfde type mensen. Niet qua uiterlijk maar wel qua innerlijk. Ik ben er dan ook heilig van overtuigd dat mensen zoals wij een zeer grote kans lopen op PTSS als zij in een hulpverleningsberoep werken.
Wat maakt ons dan zo gelijk aan elkaar? Wij zijn allemaal:
- Loyaal naar de baas
- Staan altijd voorop staan bij een melding
- Heel moeilijk nee kunnen zeggen
- Doen nooit een stap terug
- Stellen een ander zijn gevoel boven die van zichzelf
In de vijf jaar dat ik nu thuis zit met PTSS heb ik mijzelf de eerste vier jaar regelmatig weg gecijferd door mee te werken aan krantenartikelen, tv optredens en radio uitzendingen over PTSS. Ik vond dat, hoe ziek ik ook was, ik er (toekomstige) lotgenoten mee zou kunnen helpen om niet zover in de shit te geraken als mij. Maar ik deed er ook aan mee om de buitenwereld meer bekendheid met dit onderwerp te geven. Ook gebruikte ik Twitter via mijn dienstaccount om de burger de keerzijde van mijn werk te laten zien. Ik schreef een blog en een boek over PTSS.
Door mijn blog en boek werd ik benaderd door Wakker Nederland, zij maakte een vijfdelige documentaire over hulpverleners die door hun werk PTSS hebben opgelopen. Natuurlijk zei ik ja op de vraag of ik hieraan mee wilde werken en cijferde mijzelf en mijn gevoel weg. Het was mij alles waard om mee te werken, al kon ik maar één collega zover krijgen om tijdig hulp te gaan zoeken. Dat dit eigenlijk allemaal veel te vroeg in mijn ziekteproces kwam, had ik toen niet door.
Ik deed dit soort optredens impulsief, geen rekening houdend met mijn gezin. Zo ook een jaar geleden. Tijden een tweedaagse aan de Basis in Doorn werd ik gebeld door de NPO, of ik mee wilde werken aan een radio uitzending op woensdag. Ik had mij weken ervoor al voorgenomen om mij niet meer voor dit soort werk te laten strikken. Ik zei dat ik de komende dagen met een cursus bezig zou zijn en het eigenlijk niet zag zitten om mee te werken. De volgende dag hingen de programmamakers weer aan de telefoon. Ik was behoorlijk moe van de tweedaagse en zei dat ik nog niet kon beslissen, “bel morgen maar terug dan ben ik thuis en weet ik hoe ik mij voel” zei ik hen om er maar vanaf te zijn.
Op woensdagmorgen, we waren inmiddels weer thuis, was ik samen met mijn vrouw op weg naar het centrum van Rotterdam toen ik in de auto werd gebeld. Het was de redacteur van de NPO. Of ik nog wilde meewerken aan hun uitzending van die middag. Ik zei dat ik geen zin had om nog te gaan reizen voor de uitzending, ik was daarvoor te moe. “Maar dat is ook niet nodig, wij komen met een bus naar je woning” Ik hoor mijzelf nog ja zeggen en mijn adres doorgeven voor ik ophing. Met verbazing had mijn vrouw dit gesprek aangehoord en vroeg me wat ik net had afgesproken! “Ik zit vanmiddag in een radio uitzending en ze komen met een grote gele schoolbus voor ons huis staan!” stamelde ik, zelf nog niet goed beseffend wat ik had afgesproken.
Boos was ze, mijn vrouw! Ze had voor die middag van alles afgesproken, want ook zij heeft tijd voor zichzelf nodig, want leven met mij en mijn PTSS kost heel veel energie! “Ik geloof ook dat ze willen dat jij ook wat gaat zeggen!” stamelde ik. Dat kon ik op mijn buik schrijven, ik mocht het helemaal alleen opknappen, zei ze nog bozer!
Bij thuiskomst duurde het niet lang of de grote gele Amerikaanse schoolbus reed de straat in en parkeerde pontificaal voor onze woning. De programma makers waren zeer aardig en vertelde ons wat er besproken zou gaan worden. Wat ze van mij verwachtte en vroegen aan mijn vrouw ook haar zegje te doen. Na een flinke huilbui uit frustratie over mijn zoveelste domme actie, stemde zij toe om mee te werken. Het werd een hele mooie uitzending, waar we veel positieve reacties op hebben gekregen.
Na deze uitzending en de wijze waarop deze tot stand was gekomen, heb ik mij voorgenomen me niet meer te laten strikken voor radio- of televisie-optredens. Ik ben nog één maal gevraagd voor opnames voor een televisie-uitzending. Denkende aan de schoolbus en wat dat in ons gezin teweeg heeft gebracht, heb ik vriendelijk bedankt. Wel heb ik ze, zo loyaal en begaan als ik met lotgenoten ben, ze doorverwezen naar een ander die ook heel goed het woord voor onze doelgroep kan voeren. Het blijft nodig de publiciteit zoeken om Nederland te laten weten wat PTSS teweeg brengt bij hulpverleners en onze gezinnen. Ook blijft het nodig om onze werkgevers te blijven prikkelen om PTSS zeer serieus te blijven nemen en te blijven werken aan preventie en nazorg.
Hieronder een kleine opsomming waar ik de laatste vijf jaar aan heb (mee)gewerkt:
https://www.npo.nl/helden-in-de-knel/22-07-2014/POW_00824762
https://www.nporadio1.nl/nieuws-en-co/onderwerpen/387991-nieuws-co-bus-agenten-met-ptss
https://www.nporadio1.nl/nieuws-en-co/onderwerpen/387992-agenten-met-ptss-deel-2
https://www.ad.nl/rotterdam/agent-krijgt-doden-niet-meer-van-netvlies~a5c49245
Tja heel lovend en nobel maar je hebt jezelf (en gezin) teveel belast met als gevolg dat je nu weer dit artikel vult met in feite frustratie en WEER ben je bezig met Ptss.
Men mag mij een egoïstische klootzak vinden maar ik ben zo min mogelijk bezig met ptss. Ik volg al die pagina’s al lang niet meer. Twitter ook amper.
Ik ben van mening dat wij lotgenoten teveel worden belast als wij het grote publiek zonodig moeten informeren wat ptss is en met je doet. Ik heb het in het begin gedaan maar het trekt een te zware wissel op ons, op mij iig.
Probeer, zoals al eens eerder gezegd, is een maand bewust niet met ptss onderwerpen bezig te zijn. Je zult zien dat je hoofd een stuk lichter aanvoelt.
Dank voor je bezorgdheid Ruud, en waardeer je advies. Ik zit momenteel in een fase waar ik niet los kan komen van mijn ptss. Veel geregel en veel emoties die ik op een of andere manier kwijt moet. Schrijven kon ik heel lang niet meer en merk dat ik het weer terug aan het krijgen ben. Voor mij een vorm van verwerken en als dit schrijven ook nog kan bijdragen aan bewustwording bij anderen is dat alleen maar meegenomen. Voor mij gaat de rust ook komen,
Ik begrijp je heel goed Jacco maar probeer je toch langzaam los te weken van die shit. Als erover schrijven je veel helpt dan heb ik geen recht van spreken maar ik gun het lotgenoten ook zo dat ze weer aan het gewone leven gaan deelnemen, naar een goed concert of cabaret et c gaan en niet blijven steken in ptss gerelateerde zaken.