Wat is het toch fijn om ’s-Avonds als er bijna niemand op straat is er met mijn camera eropuit te trekken. Gisteren avond samen met collega en lotgenoot Bas naar Ridderkerk getogen om plaatjes te schieten.

 

Eigenlijk was deze avond niet gepland en kwam de afspraak op het laatste moment tot stand. Vlug de camera en lenzen gepakt. Camera gecontroleerd en zag dat ik één lege accu had en de tweede was vol, dus daar moest ik het wel mee gaan redden, helaas dacht de kou daar iets anders over. Na een uurtje bezig te zijn geweest vond de accu het wel welletjes en met een korte melding “Accu leeg” werd mijn beeldscherm zwart en was mijn avond fotograferen over.

Samen met Bas ons geplande rondje afgemaakt, tips and tricks gegeven over instellingen en nog even als model mogen fungeren. Dat laatste werd ook opgemerkt door de tunnelwachter van de Heinenoordtunnel. We hoorden al een tijdje een zoemend geluid uit de tunnel komen. Dan was het weer even stil om vervolgens weer een kort zoem te horen. Als PTSS-er vallen dit soort zaken extra op, omdat we altijd alert en waakzaam zijn. Toen kreeg ik de beveiligingscamera’s boven ons hoofd in de gaten. Als we een stukje verplaatsten, dan bewoog de camera met ons mee. We lachten de spanning ervan af en zwaaide naar de camera en het mooie was dat de camera naar ons terug zwaaide. Zullen ze op de meldkamer van Rijkswaterstaat om ons gelachen hebben?

blog fotografie ptsd ptss stilte