Na jaren van incident naar incident te zijn gelopen en de meest afschuwelijke beelden op je netvlies te hebben gekregen, kom je er achter dat het niet meer gaat. Wat je nog nooit hebt gehad gebeurd, je ziet alle incidenten weer voor je, alsof je er op dat moment weer bij bent. Wat je ook probeert die beelden zijn niet te stoppen en komen als een stortvloed over je heen. Je wordt bang en schrikkerig, durft je deur niet meer uit omdat je overal gevaar ziet. Slapen doe je niet meer omdat je bang bent voor alles wat je gaat zien tijdens je slaap.

De stap naar de bedrijfsarts is groot, want je was nooit ziek en je wilt zeker niet het label van aansteller krijgen, want een politieagent is geen aansteller. Voor het eerst krijg je te horen wat er waarschijnlijk met je aan de hand is, PTSS!
Na een verwijzing wordt je opgeroepen om je op PTSS te laten testen bij het PDC in Diemen.
Wat een zware dag maak je daar door. Door een psychiater en psycholoog wordt je helemaal doorgezaagd. Alle meldingen die door je hoofd spelen komen moet je op tafel gooien. Meerdere malen wordt het je allemaal teveel en begin je ongecontroleerd te huilen. Maar je moet door, alles moet eruit, hoe zwaar ook.

Dan, aan het eind van deze martelgang krijg je de uitslag, je hebt “Werkgerelateerde PTSS”. Fijn dat het monster een naam heeft en fijn dat je daarvoor onder behandeling mag, wat je nog niet weet is wat er allemaal nog gaat komen. Zware medicijnen, zware therapie sessies en diepe dalen die wel bodemloze putten lijken.

Behandeling van PTSS is zwaar maar er komt nog iets bij wat het allemaal nog moeilijker voor je maakt. Naast het gevecht om proberen beter worden of leefbaar te maken van je PTSS moet je nog een andere strijd voeren en dat is de strijd tegen je werkgever!

Van het onderzoek en de uitslag van het PDC krijg je een afschrift waar duidelijk in staat vermeld dat je PTSS hebt opgelopen tijdens je werk. Helaas wordt er niet bij vermeld dat jezelf dit rapport moet insturen naar je werkgever met het verzoek om je een erkenning beroepsgerelateerde PTSS toe wijzen. Je erkenning is belangrijk omdat je hier veel rechten aan kan ontlenen. Als je dit verzoek dan uiteindelijk hebt gedaan, moeten er veel papieren worden ingevuld. Het moeilijkste onderdeel aan je erkenning aanvragen is dat je een incidentenlijst moet gaan samenstellen met minimaal vijf incidenten waardoor je PTSS hebt opgelopen! Je vraagt je af waarom je dit moet doen, omdat je al deze incidenten ook al bij de psychiater en psycholoog van het PDC hebt verteld en ze daar in het rapport zijn opgenomen. Maar zonder lijst geen erkenning, dus begin je alles maar weer op te rakelen. Het gevolg is dat je dagen helemaal van het padje bent en je herbelevingen zich in een niet aflatende stroom bagger over je heen komt.

Nadat alles is ingeleverd wordt je aanvraag beoordeeld door een commissie van wijze mannen, die als ze het nodig vinden je oplaten draven om nog eens toelichting te komen geven, alsof ze willen zien of je echt wel zo slecht eraan toe bent als de artsen in hun rapporten over je zeggen!

Dan is het wachten op een beslissing van deze wijze mannen, vaak moet je nog een ingebrekestelling de deur uit doen, omdat men zich niet aan het termijn van acht weken om te reageren kan of wil houden. Juist door dit soort tekortkomingen van de baas, raak je meer en meer gespannen omdat je hoofd al vol zit met monsters en dit soort ziekmakende stress er niet bij kan hebben.

Casemanagers  moeten je hierin bijstaan, maar door het vele wisselen van deze managers, omdat ook voor hun de werkdruk enorm hoog is, is er weinig tot geen knowhow. Alles wat je aan hulp vraagt moet vaak eerst worden uitgezocht, omdat ook zij niet weten hoe zaken geregeld zijn. Weten ze dan eindelijk hoe zaken geregeld moeten worden, wordt er van hogerhand de spelregels weer eens aangepast. Het word je als PTSS-er steeds moeilijker gemaakt om hulp of je recht te halen bij de werkgever. Over indienen van medischekosten die niet vergoed worden door het ziekenfonds, wordt heel moeilijk gedaan. Medewerkers van deze afdeling gaan op de stoel van een arts zitten en beslissen dat een medicijn die je gebruikt niet voor behandeling van je PTSS is,  of medische stukken willen hebben terwijl ze weten dat alleen een bedrijfsarts die mag opvragen en inzien. Bij niet overleggen van de stukken volgt er ook geen uitkering van de onkosten. Er zijn lotgenoten die al maanden, zelfs jaren wachten op uitkering van dit soort kosten, ziek(er) word je ervan!

Ben je net als mij zover dat je op medische redenen met “eervol ontslag” ga, dan wil je aanspraak maken op vergoeding van restschade. Schade die ontstaat door je ontslag, bv je pensioenopbouw, loonderving, mislopen promotiekansen, vakantiegeld en dertiende maand. Afgelopen jaar heeft de werkgever besloten om dit zodanig ingewikkeld te maken dat hij waarschijnlijk heeft gedacht dat er dan minder restschade claims zouden worden ingediend. Alle restschadezaken die na 2015 zijn of worden ingediend liggen op de plank. Tot nu toe heb ik zelf niet eens een ontvangstbevestiging gehad dat mijn aansprakelijkheidstelling,bij hun is binnen gekomen, terwijl de aansprakelijkheidstelling al in oktober 2017 is ingediend. Wederom heb ik mijn werkgever in gebreken moeten stellen, als er over een week geen reactie komt gaat hierdoor ook een dwangsom inwerking worden gesteld.   Niet nodig en zonde van al het gemeenschapsgeld, maar helaas wel nodig om zaken af te dwingen!

Nu zul je je afvragen waarom een aansprakelijkheidstelling voor de restschade indienen want je hebt je erkenning beroepsziekte toch al! Daarmee heeft de werkgever toch al gezegd dat het door het werk komt! Heel goed gezien, ik begrijp dat dus ook niet! En weet je, mocht mijn aansprakelijkheidstelling in behandeling worden genomen, moet ik weer een incidentenlijst gaan overhandigen, weer terug met mijn gedachten naar allee ellende. Je mag weten ik ben daar nu al erg van over mijn toeren, alleen al bij het idee dat ik er weer doorheen moet!

Mijn verhaal staat niet op zichzelf, tientallen collega’s met PTSS vechten al jaren met de werkgever om zaken voor elkaar te krijgen, zaken waar we recht op hebben maar deze niet of moeizaam krijgen. Het is lastig om te zien dat een organisatie het zo laat afweten en willens en wetens zo met onze gezondheid omgaat. Door de houding van de werkgever zijn wij of worden wij zieker dan nodig was of is.

Wij, die altijd vooraan hebben gestaan! Wij die altijd klaar stonden voor de maatschappij! Wij, die een ander zijn veiligheid boven onze eigen veiligheid stelden!  Wij, die vooruit stapten waar een ander een stap terug deed! Wij voelen ons het zwarte schaap van de blauwe familie, uitgekotst, afgedankt en vergeten. Ik vraag me steeds af waaraan wij, Politieagenten met PTSS, dit verdiend hebben!

blog brein herbeleving hulpverleners loyaal meldpunt politie ptss triggers