1 maart 2018 was een beladen dag, het was de dag van mijn medisch ontslag. Vanaf oktober 2017 wist ik dat dit de datum was dat ik, na 23 jaar politieagent te zijn geweest, weer burger werd.
Al weken zag ik tegen deze datum op, zullen alle belangrijke zaken geregeld zijn voor ik met ontslag ga. Is alles met het UWV geregeld, is mijn aanvulling op mijn uitkering bij het APG geregeld en heeft het ABP mijn premievrije opbouw van mijn pensioen geaccepteerd. Drie zaken die door mijn Case-manager geregeld zou worden, zo had hij tijdens het “voorgenomen ontslag gesprek” bij mij thuis beloofd.
Ook zag ik op tegen het inleveren van mijn laatste uniformstukken, werktelefoon, sleutels en toegangspas van het bureau, de grootste moeite had ik met het afgeven van mijn politiepas. Die pas stond voor wie ik 23 jaar was, een politieagent in hart en nieren. Als die pas zou kunnen spreken dan kon hij zoveel mooie, heftige, schokkende en verdrietige verhalen kunnen vertellen. Inleveren van de pas betekende ook echt het einde van mijn carrière als agent en een nieuw leven als burger.
De laatste week voor mijn ontslag belde ik mijn Case-manager met de vraag of alles geregeld was, ik had hem deze vraag de laatste maanden al regelmatig gesteld, maar had daar nog steeds geen antwoord op mogen ontvangen. Het bleek dat er nog, buiten het feit dat het UWV mijn uitkering ging uitbetalen, niets geregeld was. Geen APG aanvulling op mijn uitkering, waardoor er een financieel gat van enkele honderden euro’s in de maand ontstond. Ook de premievrije opbouw van mijn pensioen was niet geregeld. De beste man gaf aan dat hij niet wist hoe en waar hij dit moest regelen, raar want hij had er dik vier maanden de tijd voor gehad om het uit te zoeken. Hij beloofde dat hij dit uit zou zetten naar de arbeidsdeskundige van de politie. Misschien had hij dit beter eerder kunnen doen want binnen een dag stond de man op de stoep met de, al vooraf door hem ingevulde formulieren, ik hoefde alleen nog maar te tekenen. Perfect geregeld maar wel te laat om te voorkomen dat ik de eerst twee maanden minder inkomsten had.
Boos en gefrustreerd was ik, ook omdat ik het gevoel had door de juridische afdeling van de Nationale Politie (NP) te worden getraineerd, omdat ik de NP aansprakelijk had gesteld voor de restschade die mijn ontslag met zich meebrengt en zij deze procedure zo moeilijk mogelijk voor mij maakte. Een moeilijke juridische strijd die ikzelf niet kon voeren en daarvoor een dure advocaat in de arm heb moeten nemen.
Op de dag van mijn ontslag verwachte ik, misschien tegen beter weten in, een telefoontje of bezoekje van mijn leidinggevende. Een blijk van waardering voor mijn werk en misschien wel een hart onder de riem. Het telefoontje of bezoekje kwam die dag niet, wel werd er aan het einde van de middag een bos bloemen bezorgd met een kaartje met de tekst “Bedankt voor je inzet” of woorden van gelijke strekking. Het voelde alsof ik werd afgedankt als een stel oude versleten schoenen!
Na een week of twee werd ik door mijn chef gebeld, hij wilde de nog in te leveren politie eigendommen komen ophalen. We maakte een afspraak en op de afgesproken dag had ik koffie en koek klaar staan. Toen mijn chef aanbelde nodigde ik hem uit om binnen te komen, hij gaf direct aan dat hij maar heel weinig tijd had en niet kon blijven voor een bak koffie, hij had nog meer te doen. Ik overhandigde hem de kartonnen doos met mijn verleden en hij wilde weer vertrekken. Nog even snel vertelde hij me dat ik nog recht had om een receptie te geven voor mijn afscheid, of een etentje met een aantal collega’s, maar hoe dat precies in zijn werk gaat en voor hoeveel personen kon hij me niet vertellen. Binnen vijf minuten stond hij weer buiten. Na zijn vertrek heb ik een paar tranen gelaten, was dit nu de manier waarop de politie afscheid neemt van gevallen personeel?
Na alles tegen elkaar af te hebben gewogen besloot ik om geen gebruik te maken van de mogelijkheid om een receptie of etentje te geven. Hoe kan je als werkgever aan de ene kant je personeel het leven zuur maken met een juridisch gevecht en aan de andere kant je personeel een leuk afscheid aan te bieden?
We zijn nu een jaar verder en toch blijft het steken dat mijn ontslag en afscheid van het mooiste beroep van de wereld zo’n bittere nasmaak heeft gegeven.
De politie WAS je grootste vriend.
Maar ondanks alles blijf ik een blauw hart houden.
Mijn verhaal, het is gewoon een standaard tactiek. Ik ken maar twee lotgenoten waarbij het afscheid een beetje meelevend en belangstellend is afgesloten. Ik heb maanden in armoe geleefd omdat het niet geregeld was, zodat de auto gedwongen moest blijven staan, er allemaal afbetalingsregelingen liepen en je bij de kassa van de supermarkt eerst moest rekenen of je voldoende geld had om te betalen. Er zijn mensen met kinderen uit hun huis gezet omdat ze in de shit kwamen, die door de NP werd veroorzaakt. Er zijn oud collega’s onder de brug aangetroffen en bij het Leger Des Heils aanklopten voor een slaapplaats. Er moest en zou een afscheid voor mij komen, ik kon niet stilletjes vertrekken. Wij nemen contact op waar en wanneer. Ik zit vanaf 2013 bij de telefoon, ik denk dat ze mijn nummer kwijt zijn of zo. Onverwacht ophalen van je pd, een drama, blijkt dat alle negatief uitpakkende zaken van je werkgever, er niet in zitten!!! Kan er een boek over schrijven, maar laat dat aan Jacco over. Bij mij zou het op de 2e pagina al overgaan in een grote verdrietige scheldpartij, waarbij ik al de verantwoordelijken aan de schandpaal zou nagelen. Heb er ook maar 40 jaar gewerkt oh ha en mijn 40 jarig ambtsjubileum wordt niet uitgekeerd, want ik kom een paar dagen tekort!!!!
Ik heb deze ervaring niet. Weliswaar werd de belangstelling na een half jaar ziekte vanuit de politie steeds minder, maar dat vond ik wel logisch. Reageerde ik anders bij collega’s die mij voorgingen..?
Apg aanvulling UWV was allemaal goed geregeld.
Het afscheid heb ik zelf geregeld. Ik ben met 13 vrienden gaan eten. Alles tot in de puntjes verzorgd en mijn leidinggevende had alles geregeld. Geen rekening gezien. Op de eerste verjaardag na mijn ontslag kreeg ik een berichtje: dat hij hoopte dat het goed met me ging.
Wat ik in de afgelopen jaren gemist heb en nog steeds mis is een duidelijk tijdspad en een beschrijving van het proces. Dat zou al een stuk schelen. Bij mij speelt alleen de schadevergoeding nog, heb net de medische eindsituatie binnen. Schijnt dat ik weer gekeurd wordt oid…. Hoe dan? Ik ben toch al afgekeurd?
Eens blauw altijd blauw is mijn ervaring. Nu rustig aan en kijken hoe de rest van mijn (werkzame) leven in te vullen…
Wat een ontzettend droevige verhalen. Daarom sta ik ook alleen achter de gewone agenten die ik een heel warm hart toedraag…… En verbittering is best wel op zijn plaats, ook al heb ik ook 24 jaar bij dezelfde werkgever (in de zorg) gewerkt en toen ik weg ging ook niks / nada niks…..
Jacco,
Wat een herkenbaar verhaal. Ik was na enkele decennia in een keer ongeschikt voor mijn werk, volgens een chef die alles uit de kast haalde om mij eruit te krijgen. Uiteindelijk eervol vertrokken en ja, ook ik mocht eventueel nog een afscheidsreceptie/etentje organiseren. Daar heb ik geen gebruik van gemaakt, ik was er klaar mee. En dan, dan ben je in een keer burger, alsof je in je blootje op straat staat. Overvallen door gevoelens van schaamte, verdriet, rancune en vooral een aantasting van je eigen ik. Een strijd die ik nog steeds voer, ondanks het feit dat ik (volgens mij) niet getroffen ben door PTTS. Het is vooral het ongeloof dat men zo met mensen om kan gaan, terwijl ik in mijn dienstuitvoering altijd mijn morele kompas heb laten spreken. Integer, betrouwbaar, respectvol en eerlijk en rechtvaardig. Dat maakte ons vak zo speciaal en daarom komt het zo mokerhard aan, als je de keerzijde van de organisatie leert kennen. Hoe je sterk Jacco, geloof in jezelf, hoe moeilijk het ook is. Ook ik ben tot op het bot nog steeds blauw, diender zijn was tenslotte mijn leven.
Dank je wel Timo, we moeten weer leren burger te zijn.
Afgelopen vrijdag een afscheidsreceptie mogen meemaken van een hele goede vriendin, die na 25 dienstjaren met PTSS de politie moest verlaten.In sommige gevallen kan het dus wel.
Blijft over dat er ook andere worden vergeten, en dat is heel erg triest.
Fijn om te horen dat het ook goed kan gaan.
Dag Jacco,
Ik zag je verhaal op Rijnmond nieuws. Met heel veel bezieling hebben we het afgelopen jaar een klooster verbouwd en samen met de partners van Trauma Centrum Nederland een fijne plek gemaakt waar mensen met PTSS een achtdaags programma volgen. We zijn beretrots op het ons eigen resultaat: een huiselijke en warme behandelplek, maar nog meer op de positieve ervaringen van cliënten. Het werkt!! Kijk maar eens op zorgkaart.nl bij Trauma Centrum Nederland. Misschien ook iets voor jou of lotgenoten…. (ik heb zelf geen commercieel belang, maar wilde het gewoon graag met je delen, je bent tenslotte een bijna ‘achternaamgenoot’ van mijn dochter ) en oh ja, vergoed vanuit de basisverzekering!
Hoi Sandra, dank voor je berichtje en je tip.
Ik ga het eens allemaal lezen.
ik zit gewoon te googlen op zoek naar antwoorden en duidelijkheid. ik kom jou verhaal tegen en dat is heel herkenbaar. ik zit nu zelf tegen mijn 2 jaar aan en er komt van alles op mijn pad. niemand kan mijn tot nu toe duidelijk uitleggen wat me precies te wachten staat en wat voor keuzes ik heb. Steeds minder wordt er naar je omgekeken. maak je maar geen zorgen laat alles maar over je heen komen bij de politie is alles goed geregeld, word er steeds gezegd. ja me hoela wat kan iedereen makkelijk praten… wat is er dan precies goed geregeld? Soms denk ik… verman jezelf en ga maar gewoon weer werken… scheelt een hoop gedoe.. maar ik zou niet weten hoe ik mezelf over de drempel van een politiebureau krijg.
Hoi Wim, Ik stuur je een mail.