Maandagmorgen en ik zit voor de televisie, met een gespannen lijf druk ik op de playknop van mijn afstandsbediening. Zaterdagavond was de korte film In Limbo uitgezonden en ik durfde hem toen niet te kijken en had hem opgenomen.

Nasrdin Dchar speelt hierin een politieagent die worstelt met zijn gevoel na een dodelijk schietincident. Nasrdin heeft met agenten gesproken die soortgelijke incidenten hebben meegemaakt en zich ingeleefd in de gevoelens en het gevecht wat zij nadien hebben of nog steeds leveren.

Zelf heb ik geen schietincidenten met dodelijk afloop meegemaakt, maar tijdens mijn werk als agent wel veel, te veel met dood en verderf in aanraking geweest. Zoveel zelfs dat ik nu bijna zes jaar met de gevolgen hiervan thuis zit, ik heb PTSS.

Door mijn PTSS leef ik met monsters in mijn hoofd, monsters die ontstaan zijn door alles wat ik heb meegemaakt. Monsters die ongevraagd en op ongezette tijden tevoorschijn komen en mijn wereld op z’n kop zetten.

Het leven met PTSS is extreem zwaar, niet alleen voor mij maar ook voor mijn vrouw, kinderen en iedereen die ik lief heb. Hoe ga je iets, wat ik en met mij dik 2000 politiecollega’s iedere dag doormaken als acteur neerzetten! Hoe kan je iets neerzetten als je nooit het zelf de angst hebt beleefd, nooit heb gezien, gevoeld en geroken!
De eerste beelden die ik zie zijn voor mij gelijk pakkend. Ik voel de afwezigheid van Oscar, zoals Nasrdin in de film heet! Zittend in de taxi gebeurd er van alles om hem heen maar is zich er niet van bewust, in zijn hoofd is het een chaos!

Je ziet dat Oscar moeite heeft met de drukte om hem heen, te veel prikkels en daardoor erg alert op alles wat er om hem heen gebeurd. Maar voor de buitenwereld in dit geval zijn vrouw ontkent hij dat het niet goed met hem gaat. De nachten zijn zwaar en kleine geluiden triggeren hem, waardoor hij zijn trauma herbeleeft. De glijbaan scene maakt dit extra beeldend, van het ene op het andere moment overvallen worden door je monster en er dan middenin zitten, er is niet aan te ontsnappen.

Hoe vertel je iemand over het ergste wat je ooit hebt meegemaakt! Dat wil je het liefste niet, want je wilt de ander graag beschermen en ze niet opzadelen met een trauma. Maar dat praten oplucht klopt! De film laat zien dat de scherpen randen er vanaf gaan als je praat, maar er los van komen doe je niet. Oscar zijn monsters bleken al de hele film een belangrijke rol te spelen. Oscar heeft aan het einde van de film zijn trauma een plek gegeven. Dat vader en zoon, Oscar zijn monsters, altijd een deel van Oscar zijn leven zullen zijn werd heel mooi verbeeld in het laatste shot.

Nasrdin, mag ik je bedanken voor een hele mooie film en nee, ik heb het niet droog weten te houden. Je hebt Nederland laten zien wat een gevecht ik en mijn lotgenoten iedere dag moeten leveren. Bedankt dat je hebt laten zien hoe moeilijk het is voor onze geliefden om met onze ziekte om te gaan. Bedankt dat de film een open einde heeft en laat zien dat de monsters niet verdwijnen na een goed gesprek.

Jacco Bezuijen

blog brein geweld herbeleving hulpverleners Nasrdin Dchar politie ptsd ptss twitter